FRANZ KAFKA İLE BABA KAVRAMI(BABAYA MEKTUP)

Her zaman bilinmesi gereken bir gerçek vardır ki o da acı çekmeden sanatçı olunamayacağı.Sanat insanın içindeki yoğun duygularla başa çıkma yöntemidir.Her sanatçının travmatik hikaye ve acınası bir geçmişi olmalı ki bu dünyada başarılı olunabilsin.O yazarlarımızdan biriyle karşı karşıyayız şu an.Bir çok eserinde de gördüğümüz baba kavramı bu sefer doğrudan karşımıza çıkıyor.Baba kavramı herkes tarafından farklı bir algı oluşturmakta.En beteri de fiziken var olan ama çocukları tarafından varlığı hissedilemeyen hissedilse bile babadan aldıkları tek duygu acı ve üzüntü olan o masum çocuklar.Kafka'nın babası da buraya dahil.Öyle bir korku ile büyümüş ki haklı olduğu konularda bile babasına karşı gelememiş ,içindekileri söyleyememiş,hep baskılanmış,içine itilmiş,ilerleyen vakitlerde de sanki hiç kendileri sorumlu değilmiş gibi sessizliğinden rahatsız olunmaya başlanmış.Bir sürü baskı bir sürü yük bindirilmiş üzerine sanki her şeyin sorumlusu kendisiymiş gibi hissettirilmiş.Kaygılanması,stres yapması,üzülmesi için hiç bir nedeni yokmuşcasına büyütülmüş ve her yaşadığı kaygıda suçu kendinde aramış.Zor olsa gerek.Neticede hiç bir çocuk var olmayı kendisi seçmiyor.Aile çok uzak bir kavram Kafka gibilere.Nedir ki aile?Nasıl kurulur?Neden kurulur?Ben de bilmiyorum..

Babalar hep güçlüdür ya gözümüzde hep en güçlü onlarmış gibi kodlarız kafamızda.Ne yaparsak yapalım onları yenemeyiz,geçemeyiz,onlardan daha iyi olamayız.Onlar bizim sınırımız mı olur o zaman?Her insan babası kadardır diyebilir miyiz?Peki baba kavramından uzak büyüyenler ne kadardır?Baba nedir peki?Her baba kendi babasını taşır .Ne görürse,ne duyarsa onu doğru sayar onu doğru bilir ve yoluna aynı şekilde devam eder.Çocuğunda arar sorunu.Çocuğuyla ilgili hayaller kurar,kararlar verir.Sen buna karşı çıktığın anda onu düş kırıklığına uğratırsın.Kimse de sormaz neden benimle ilgili hayaller kurdun diye.Hiçbir çocuk dünyaya anne babasının kurduğu ,belirlediği hayat düzenine uyum sağlamak için getirilemez.Kendi olmak istediğin karakteri başka birine benimsetmeye çalışamazsın bu insan öldürmek kadar kötü ve vicdansızca yapılmış bir harekettir.

Çok değil ufak,ufacıcık şeyler bir çok şeyi değiştirebilirdi.Baba sevgisi görmemiş bir çocuğun bir gün babası tarafından saçlarının okşanması gibi,ufak bir gülümseme bile birçok şeyi değiştirebilirdi.hele ki o bitmek bilmeyen umut.Belki bir gün sever beni,kendimi ona sevdirmeyi başarabilirim..İşte bazı insanların en büyük belki de tek gayesi bu olabiliyor.Bu umut alışkanlığı önlüyor ve işkenceyi uzatıyor.Her bir darbe sanki ilk defa gelmiş gibi çok can yakıyor.

''Anlamsızca su istemenin bana göre doğallığıyla dışarıya bırakılmanın olağanüstü korkunçluğu arasında mizacım gereği asla doğru bir bağlantı kurmayı başaramadım''

İşte o travmatik olaylar..Bir baba düşünün evladı su istedi diye onu kapının önüne koyuyor.ya da onu haşerelerle kıyaslıyor.Ne kadar acınası değil mi?Bunlar asla unutulacak şeyler değil ve buna maruz kalan bir çocuk en basit isteğini bile dile getirmekten korkacak.Belki o babanın gözünde bu çok basit bir durum ama ebeveyn tarafından yapılan en küçük şey o çocuğu hayatının her kesitinde tetikler .İşte bir insanın hayatı doğduğu anda mahvedilebiliyor doğmasını isteyen insanlar tarafından

Kafka ne bir başlangıç ne de bir son.